toon me je angsten en je verdriet
***
Ik zit hier heel alleen
en krijg geen letter op papier
veel te veel gevoel en weinig woorden
'k ben in gedachten ver van hier
De nacht weer donker, koud en kil
vraag me af wat jij me zeggen wil...
er is niemand die het weet of ziet...
toon me toch je angsten en je verdriet
Het doet pijn
maar geef jezelf een nieuwe kans
zo krijgt je leven
na een tijdje weer wat glans
nee,
er is niemand die het weet of die het ziet...
toon me toch
je angsten en je verdriet
***
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Zaterdag, november 30, 2002 20:11 |
| '....en als de vlinders sterven op je schoot, dan reist de levens grote vraag, is de liefde minder groot...' Inspiratie van Clouseau geloof ik weer he meissie? Mooi gelukt...dat zonder meer... Verdriet tonen, is voor velen moeilijk. Natuurlijk zie je het liever, want gedeelt verdriet, is half verdriet... Misschien eens goed laten merken, dat je het echt graag wilt... dat hij er niet voor weg moet lopen, ikw eet zeker dat het je lukt nijntje, Liefs Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: * nijntje * | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 30 november 2002 | ||
| Thema's: | ||