Uiten en buiten
Hoe vreemd mensen kunnen zijn,
lieve en goed bedoelde woorden
vaak niet altijd mooi op rijm,
maar die toch nimmer mij stoorden
ik zag de bast van een jonge boom,
straalde met zoveel kracht
gladgestreken met innerlijk stoom,
overmeesterde mij met alle macht
mijn bast is vol met scheuren,
op plekken is schors verdwenen
mijn jaren tekenen mij in vele kleuren,
kan niet vluchten zonder benen
jullie roepen wel hoe mooi ik ben,
dat mijn liefde jullie steeds raakt
maar mijn hart is mijn innerlijke stem,
heb vol afschuw vaak mezelf uitgebraakt
ach lieve mensen met zoveel kracht,
is mijn liefde nog moeilijker te uiten
jullie hebben steeds op mij gewacht,
al liet ik jullie zovaak overal buiten.
01-12-‘02/21:44
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: Di Angeli | 
|
|
| Gecontroleerd door: DiAngeli | ||
| Gepubliceerd op: 01 december 2002 | ||
| Thema's: | ||