klein zijn
Gisteren bedacht ik mij opeens
Ik ben nu lang genoeg groot geweest
Wil weer klein zijn en onwetend
En niet vast geketend
Vast geketend door problemen
En wil het leven gewoon weer nemen
Nemen met een blanco vel
En dan, tja, red ik het dan wel ?
Ik wil weer klein zijn en rustig liggen in bed
Met een tuttel in mijn armen en de wekker niet gezet
Niemand die ik pijn en verdriet heb gedaan
Maar met een goed gevoel kunnen opstaan
Maar het is te laat, klein ben ik allang niet meer
En het leven nu, dat doet zo’n zeer
Al moet ik groot zijn van binnen ben ik nog dat kleine kind
Dat geloofd dat iedereen zijn geluk wel vindt.
Ik ben nu lang genoeg groot geweest
Wil weer klein zijn en onwetend
En niet vast geketend
Vast geketend door problemen
En wil het leven gewoon weer nemen
Nemen met een blanco vel
En dan, tja, red ik het dan wel ?
Ik wil weer klein zijn en rustig liggen in bed
Met een tuttel in mijn armen en de wekker niet gezet
Niemand die ik pijn en verdriet heb gedaan
Maar met een goed gevoel kunnen opstaan
Maar het is te laat, klein ben ik allang niet meer
En het leven nu, dat doet zo’n zeer
Al moet ik groot zijn van binnen ben ik nog dat kleine kind
Dat geloofd dat iedereen zijn geluk wel vindt.
Reacties op dit gedicht
| Jos Leus: | Zondag, februari 11, 2001 21:37 |
| Heel knap, ik vind het echt prachtig ! | |
| Lisanne: | Maandag, januari 22, 2001 13:18 |
| Hele mooie woorden, ik ken het gevoel... | |
| Firebolt: | Zondag, januari 21, 2001 22:01 |
| Een mooi gedicht.... en hebben we dat allemaal niet een beetje...weer dat kleine kind willen zijn...?? | |
Over dit gedicht
| Auteur: anja | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 21 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||