Al die vragen..


Wat heb ik nou weer verkeerd gedaan?
Waar is het volgens jou nou weer verkeerd gegaan?
Wanneer doe ik nou een keer wat goed?
Of doe je zo omdat ik weg moet?

Allemaal vragen die er in mijn hoofd rond spoken,
ondertussen zit ik voor jou in een hoekje van de kamer gedoken.
Bang voor jou,
bang dat jij me nooit wou.

Waarom vertel je me niet hoe je over mij denkt?
En waarom ben jij niet diegene die mij een leuk leven schenkt?
Want dat moet je toch als vader doen,
en me geen klap geven maar een zoen.

Waarom kunnen wij niet in vrede leven,
dan hoef ik tenminste niet meer voor jou in een hoekje te zitten beven.
Zal dat niet veel leuker zijn,
of voel jij niet die pijn?

Die pijn en angst van het komt nooit meer goed,
want ik ben diegene die het opgegeven heb die moed!
Nu moet het maar een keer van jou kant komen,
maar dat is zeker iets wat ik kan dromen!!