Iemand…
Ik wil een schouder om op te huilen,
iemand waarbij ik me niet hoef te verschuilen.
Iemand die er altijd voor mij is,
en niet dat ik hem bij de ergste dingen mis.
Iemand die ik alles kan vertellen,
en die ik altijd kan bellen.
Iemand die om mij wil geven,
en wil dat ik verder ga met dit leven.
Iemand waar je echt op kan bouwen,
en waar je op kan vertrouwen.
Iemand die niet altijd liegt en andere dingen zegt,
iemand die mij even de zin van het leven uitlegt.
Als ik eens zo iemand had,
fan was mij leven nu niet zo’n zwart gat.
Dan wist ik hoe ik met dit leven om moet gaan,
en kwam ik er ook nooit alleen voor te staan.
Maar ja, zo’n iemand heb ik nou eenmaal niet,
niemand die mijn verdriet ook maar ziet.
Niemand die denkt van die kan vast wel wat hulp gebruiken,
niemand waarbij ik onder kan duiken.
Zal er nog ooit zo’n iemand voor mij komen,
of is dat een ding waar ik alleen maar van kan dromen?