Voorzichtig vraag ik je...
maar vrees voor het antwoord...
Hou je nog van me?
Het antwoord als een klap in het gezicht...
men hart verscheurend van de pijn,
en toch schrijf ik voor jou, dit gedicht.
Stilletjes kwijn ik weg,
iedereen denkt dat het goed gaat,
ik ben gebroken...
ik stort neer in duizenden stukken,
men ogen vervuld met tranen, die van je houden.
Hoe moet ik nu verder zonder jou?
Zonder je liefde,
zonder je lieve woorden,
je zachte kussen,
je stevige knuffel,
je steun...
Hier zit ik dan,
terwijl iedereen denkt dat het goed gaat...
verdronken in eigen verdriet,
genietend maar vol pijn van de herinneringen...
Dank je, voor het mooie jaar dat jij me gegeven hebt,
dank je voor me te laten weten,
wat echte liefde betekent...