Haar eigen schuld...
Ze kroop weg als ze verdrietig was
niemand mocht haar tranen zien
ze zouden maar eens denken,
wat een rare trien.
Ze was bang dat men zeggen zou
wat kan die meid toch zeuren,
nee, dat was het laatste wat ze wou
dat liet ze nooit gebeuren.
Ze wilde graag dat iedereen zei,
die meid kan alles aan
zo kwam ze door haar eigen schuld
bij verdriet alleen te staan.
Reacties op dit gedicht
| *Dani*: | Woensdag, december 25, 2002 01:13 |
| Heel herkenbaar Door! Mooi! Liefs & knuffies! |
|
| Laurens Windig: | Dinsdag, december 10, 2002 09:53 |
| Jeetje Door...geweldig!!!!!!!! | |
| christina: | Dinsdag, december 10, 2002 07:50 |
| of het haar eigen schuld was tja dat weet ik nog zo net nog niet vaak word er gedaan wat er van je wordt verwacht eigenlijk wordt je gemaakt en gevormt zo ging dat het is meer iets wat je is aangeleerd maar om die gespaarde tranen te laten vloeien is het nog niet te laat liefs en knuffie christa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Huting |  
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 10 december 2002 | ||
| Thema's: | ||