Winterbewust
Verwonderen wij niet meer
hoe de kleuren van bomen
zijn versmolten met aarde
bomen lijken levenloos
bevroren in eindeloos koud
ontnomen is de warmte
waar de zon tot baden zet
doch haar beeld niet anders is
waar kaalheid van seizoenen
aanzet tot mutsen dragen
met ijsbloemen op ramen
doorleeft mijn hart het hout
in knisperend vuur
winterbewust.
11-12-‘02/0:08
Reacties op dit gedicht
| passybloem: | Maandag, december 16, 2002 11:14 |
| heel erg mooi.. en toch zo waar.. heerlijke tijd..alleen wel brrrrr..liefs van passy(bloem)..xxx |
|
| Gracia Groen: | Woensdag, december 11, 2002 21:30 |
| Ik moest een beetje lachen om de kaalheid van de seizoenen, die aanzet tot mutsen dragen. Dat klinkt zo grappig. Misschien ook de gedachte aan die ijsmutsen diep over de ogen, met pluimen en zo er op, waarmee mensen er altijd een beetje komisch uitzien. (ik draag ze zelf ook) | |
| waterval: | Woensdag, december 11, 2002 00:51 |
| in deze ijzige koude is het binnen nog het allergezelligst.....lekker dicht bij het vuur.....'t is enkel nog wachten op de sneeuw.....dan pas is het buiten zo mooi dat je wel naar buiten moet.....maar nu...*bibber*....nog eventjes wachten daarvoor....;-))) | |
