Stervens weeën
Mijn grijs gemoed
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
dat mij nu stilletjes
sterven doet
benauwt mijn ziel
onmetelijk
een kille geest met wit gewaad
die eenzaam bleek rechtop bestaat
klauwt zwarte strepen in de lucht
die ijl en koud mijn hijgen zucht
de schimmen grauw op wit tapijt
bezingen graag mijn leven spijt
me zo dat ik beminde...
mijn zwart gemoed
dat mij nu zachtjes
treuren doet
beklemt mijn hart
onnoemelijk
een warme ziel met wit gewaad
die heilzaam fel verlicht bestaat
weeft zacht het leven in mijn hart
dat warm en vol het grijze tart
de schemer grijs op ‘t blauwe ijs
smelt weg en dooft gekrijs
wat ik wel wilde...
mijn wit gemoed
dat mij nu heerlijk
dromen doet
verlost mijn angst
vergankelijk.
Reacties op dit gedicht
| passybloem: | Maandag, december 16, 2002 11:03 |
| zo erg mooi omschreven victor.. liefs van passy(bloem)...xxx |
|
Over dit gedicht
| Auteur: victor van der Daelen | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 11 december 2002 | ||
| Thema's: | ||