Groene ogen zoals vroeger.
Met een brede glimlach maar toch een beetje angst.
Angst om weer pijn te hebben.
Pijn door mijn kwetsende woorden.
Woorden van jaloezie,
woorden die nooit gemeend waren.
Onze harten doen al bijna één jaar pijn.
Het jouwe omdat ik je zo enorm gekwetst heb,
erger dan iemand ooit zou kunnen.
Het mijne omdat ik nu niet bij je kan zijn,
in je armen liggen of doodgewoon om
je recht in je ogen te kijken en
te zeggen hoe graag ik je wel zie.
Je nam wraak op een zachte manier,
je hield rekening met wat we hadden
en dat het terug kon komen.
Het kan nog altijd als we er ons voor inzetten,
als we het uitpraten.
Hiertoe krijgen we de kans niet,
enkel in mijn dromen.
Mijn lippen die de woorden vormen
die ons weer samenbrengen.
Mijn lippen die naar de jouwe verlangen.
Mijn lichaam dat hunkert naar je warmte,
je knuffels, ons gevoel van geborgenheid.
Mijn oren waarin je fluistert
dat je ook van me houdt.
Mijn ziel die de jouwe mist...