Mijn tot ijs vereenzaamd hart
Vanochtend,
toen mijn adem net niet bevroor,
snoof ik de ijle lucht op
welk mijn kil
tot ijs vereenzaamd hart
langzaam deed ontdooien...
Ik zag sterren in het licht
van een komende fietser
honderden meters verder,
ze bleken doelloos mee te zweven
ik nodigde hen uit
om voor hun plezier met mij
een stukje mee te vliegen...
Daar zweefden wij dan vliegensvlug,
ze wilden mij niet verlaten,
totdat ik hun overgaf
aan die eenzame fietser
met zijn ziel vol scheuren...
Weet je wat ik tijdens mijn bocht
nog net vanuit mijn ooghoek zag,
de glimlach van een man
die misschien volgend jaar alweer
diezelfde sterren overdragen kan...
-een vriendelijke blik, helpt klein leed te verzachten-