Ik kan de blik in je ogen maar niet vergeten de dag voor je me verliet.
Ze waren zwart, helemaal op.
Ik had toen nog niet door dat het de laatste keer was dat ik je zou zien.
Ik heb me lang afgevraagd wat er in je omging maar toch vraagde ik niets.
Ik wou je zo graag helpen maar ik heb nu pas door dat het al lang te laat was.
Ik zal de warmte in je ogen als je vroeger naar me keek nooit vergeten.
Ik zal ook nooit begrijpen waarom je me hier hebt achtergelaten, toch kan ik het een stuk verstaan. Misschien had ik meer aandacht aan je moeten schenken en niet altijd de problemen ontlopen hebben.
Ik mis je zo erg en zou het liefst van al mijn leven ook beëindigen.
Waarom heb je me toen niet meegenomen? Samen dit leven verlaten.
Mijn tranen zullen nooit komen want ik hou me sterk vanbuiten maar vanbinnen ben ik net zo op als jouw zwarte blik van toen.
Ik zal altijd aan je denken, aan het plezier maar ook aan het verdriet dat we samen deelden.
Mijn vrienden en familie laten me het leven niet verlaten en ook al zie ik ze graag, ik wil alleen bij jou zijn.
Ik wil voor je staan en zeggen:” Ik hou van jou.”
Liefste, waarom heb je me verlaten?
We hadden zo een mooie toekomst te samen of zag ik alles weer veel te mooi?
Het spijt me dat ik je problemen niet zag en dat ik je leven uit mijn handen liet glippen.
Alsjeblieft, vergeef me mijn fouten en hou van me zoals je me altijd zeitoen je hier nog was heel dicht bij mij.