Dialoog met mijn haat
Een dichtgesmeten deur
door de wind van de woede
Voor de zoveelste keer
raast ze door mijn ziel
De doorgang naar innerlijke rust
lijkt voor altijd gesloten
Op de golven van razernij
wieg ik in de bewuste waanzin
Verdoofd kijk ik naar haat
Ze is mooi in haar oprechtheid
maar haar onredelijke furie
Brengt tranen in mijn ogen
Ik wil graag met haar praten
haar gevoelens leren kennen
de simpele rede drogeren
met de complexiteit van liefde
Wel wil ik haar vrijheid
ze komt en gaat wanneer ze wil
Haar nooit afnemende energie
Hoop ik om te kunnen buigen
Maar nu kan ik beter opzij gaan
voordat de pijn terug komt
ik ken mezelf nu goed
maar wie zal ik straks zijn?
door de wind van de woede
Voor de zoveelste keer
raast ze door mijn ziel
De doorgang naar innerlijke rust
lijkt voor altijd gesloten
Op de golven van razernij
wieg ik in de bewuste waanzin
Verdoofd kijk ik naar haat
Ze is mooi in haar oprechtheid
maar haar onredelijke furie
Brengt tranen in mijn ogen
Ik wil graag met haar praten
haar gevoelens leren kennen
de simpele rede drogeren
met de complexiteit van liefde
Wel wil ik haar vrijheid
ze komt en gaat wanneer ze wil
Haar nooit afnemende energie
Hoop ik om te kunnen buigen
Maar nu kan ik beter opzij gaan
voordat de pijn terug komt
ik ken mezelf nu goed
maar wie zal ik straks zijn?
Reacties op dit gedicht
| Sjacco: | Zondag, december 15, 2002 00:22 |
| Het is zo moeilijk om in onredelijke proporties van kwaadheid nog waarheid te vinden... Maar die is er soms wel...hoe klein ook... Bij mij was het zo dat de energie alleen gebogen kon worden door haar.... eventueel... Ik had het nooit mogen proberen/forceren... Want de energie boog niet, werd niet anders gericht, maar nam af.. Sterkte! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Dennis P | 
|
|
| Gecontroleerd door: christina | ||
| Gepubliceerd op: 14 december 2002 | ||
| Thema's: | ||