Vreemde handen in de schaduw van mijn onzekerheid
waar verlangens verstoten worden door nachtmerries.
Daar zie ik de beelden van de oorlog tussen hart en ziel
en leg ik me neer bij het besluit dat de vrede niet komt.

Soms kan ik zeggen dat het leven heerlijk aanvoelt
maar de spiegel van de harmonieuze achterdochtigheid
voelt anders aan dan de vreemde handen van toen.
Die m'n lichaam nog doen trillen bij de herinneringen.

De zon treft me aan als een grote illusie in de mist
die overhit raakt door de wanhoop van brandende tranen.
De wind heeft mijn liefde uitgewist en mijn leven vernield.
Terwijl hij de indruk geeft dat de gegevens wel terugkomen.

Met m'n oren dicht luister ik naar de melodiën van de muziek
die een herinnering zijn aan je handen die vreemd waren.
Het ontbreekt me aan de moed en de zelfrespect
om je bekent te maken met m'n ogen dicht kijkend naar je gezicht...