Innerlijk roepen.
Oproepen.
Een langs iedereen heen staren.
Momenten vergaren.
Iets wat zich wil openbaren?
Langs iedereen heen kijken.
Voor een kracht van binnenuit bezwijken.
Iets nieuws baren?

Ja, ik probeer dit moment te pakken.
Het niet weer weg te laten zakken.
Door een kracht bevangen.
Even hierin gevangen.
In het niets staren.
De lucht vol met zinderende betekenis.
Maar wat, als het moment alweer voorbij is?

Even alles stil.
Geen geluid.
Even alles stil.
Zitten.
Proeven.
Rustig nu,
zittend in mijn stoel.
Het oppakken van dit moment,
mijn enigste doel.
Mijn ogen gesloten.
Alles in de wereld buiten gesloten.

Welke stem wil hierin klinken?
Welke kostelijke drank mag ik indinken?
Het is alsof een deel van mij weggegaan is.
Uitgetreden is.
Een andere dimensie binnen gegaan is.

Mijn voorhoofd wordt beroerd.
Iets wat me diep ontroert.
Een zachte tinteling,
een zachte streling.

Maar de werkelijke zin kan ik niet grijpen.
Is er wel iets wat ik moet begrijpen?
Of is het een proces in mij, dat verder wil rijpen.

Even werd ik in het ongeziene meegenomen.
Maar nu laat ik alles weer gewoon verder stromen.