mijn afgrond
Een glas valt stuk, raakt mijn huid, snijdt.
Maar ik voel niets.
Mijn lichaam verlaat haar daden, en het berouw waar ik jaren mee zat.
Mijn ziel verlaat haar lichaam, smelt samen met niets.
Mijn gedachten komen voort uit een verlangen dat ik niet meer voel:
vertrouwd, gewoon.
Maar nog steeds niets meer.
Mijn licht dooft uit, verscheur mezelf
Maar hou me tegen, de afgrond is diep.
LAAT ME NIETS MEER VOELEN
Maar ik voel niets.
Mijn lichaam verlaat haar daden, en het berouw waar ik jaren mee zat.
Mijn ziel verlaat haar lichaam, smelt samen met niets.
Mijn gedachten komen voort uit een verlangen dat ik niet meer voel:
vertrouwd, gewoon.
Maar nog steeds niets meer.
Mijn licht dooft uit, verscheur mezelf
Maar hou me tegen, de afgrond is diep.
LAAT ME NIETS MEER VOELEN
Reacties op dit gedicht
Over dit gedicht
| Auteur: claudia | 
|
|
| Gecontroleerd door: shelby | ||
| Gepubliceerd op: 23 januari 2001 | ||
| Thema's: | ||