Verdriet in m'n eentje
Verdriet in m’n eentje…
Iedereen vraagt telkens weer:
‘lieve Miek, hoe gaat ‘t?’
En ik lieg telkens weer van ‘goed’
maar mijn blik verraad ‘t.
’t Gaat niet goed, dat weet ik zelf,
ik kan er echt niet onderuit
Want hoe kan ’t nu super gaan
als je steeds van binnen huilt?
Ik weet ’t best, ik toon vluchtgedrag,
ik ga problemen uit de weg.
Ik sluit me af, stort me op m’n werk
maar helpt ’t iets als ik dat zeg?
Mensen genoeg die me willen helpen,
ik weet ’t wel, maar wil ’t niet.
Want juist die lieverds om me heen
hebben zelf al veel verdriet.
Ik red ’t wel, want ik ben sterk.
Ik sla me er ook nu doorheen.
Ich schaff’ das schon, dat weet ik zeker
maar ’t is wel zwaar, zo heel alleen…
Marieke, 17 dec. 2002
Reacties op dit gedicht
| Iejoor: | Woensdag, december 18, 2002 09:13 |
| Lieve Marieke, Vluchten voor verdriet, afleiding bij je werk. Waarschijnlijk maakt het zwak, in plaats van sterk. Praten over dingen, de dingen in het leven. Steun van mensen accepteren, omdat ze gewoonweg om je geven. Niet alles lijkt zo simpel, als praten over je verdriet. Maar soms is het beter om te delen, wat vergeten doe je het niet. Als het aan je blijft trekken, probeer het dan toch te delen. Misschien zie je er |
|
| white angel: | Woensdag, december 18, 2002 08:49 |
| je bent nooit echt helmaal alleen, sluit je ogen en laat je meevoeren!kuzz mooi gedicht! | |
Over dit gedicht
| Auteur: Marieke | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 17 december 2002 | ||
| Thema's: | ||