vijf jaar was ik
Vijf jaar was ik
toen je een deel van m'n leven stal
Dat ik nooit, nooit meer
terugkrijgen zal
Vijf jaar was ik
en ik deed mijn best
om even goed te dansen
als de rest
Vijf jaar was ik
en je sloeg me blauw en dik
jij had het nodig
en de makkelijkste prooi was ik
Vijf jaar was ik
en de rest verpest
Vijf jaar was ik
Reacties op dit gedicht
| roxes: | Vrijdag, december 27, 2002 19:58 |
| onbegrijpelijk, hoe LOMP het menselijk wezen kan zijn.. ik denk dat ik het nooit ga vatten. | |
| Marieke: | Vrijdag, december 20, 2002 20:22 |
| Vijf jaar was je toen. En kind. Nog niet in staat om terug te vechten. Maar vecht nu, Dancie! Vecht om toch wat van je leven te maken. Een stukje is vernield en heb je moeten verliezen. Maar er is nog zoveel te winnen, Chiara heeft gelijk. Succes! Liefs Marieke | |
| MayadeBij: | Vrijdag, december 20, 2002 15:11 |
| Ik denk dat ik vrijwilliger voor de kindertelefoon ga worden, zag net een affiche bij de huisarts hangen (ik ben gezond trouwens) (altijd fijn) Een kind van vijf, ik zal het nooit echt begrijpen, Kus, | |
| Iejoor: | Vrijdag, december 20, 2002 14:12 |
| En nu mag je die vijf jaren terug verdienen, genieten, en ze overdoen.... Vijf jaar verloren, maar win ze terug... Liefs en sterkte, Chiara. |
|
Over dit gedicht
| Auteur: dancie | 
|
|
| Gecontroleerd door: Iejoor | ||
| Gepubliceerd op: 20 december 2002 | ||
| Thema's: | ||