Al die maanden hier
is niet altijd een plezier
Het is nog steeds een grote strijd
om te vechten tegen die eenzaamheid
Ongelukkig, eenzaamheid en pijn
waarom moet het deze tijd zo voor me zijn
Mijn mooie leventje veranderde snel
in deze angstige anorectische hel
De vraag blijft elke dag nog staan
waarom doe ik mezelf dit aan?
Alleen omdat ik denk mezelf de baas te zijn
jammer genoeg is dit alleen maar schijn
Mijn gedachtes raken steeds dieper in de knoop
geen plekje meer voor enkele hoop
Ik wacht nog steeds op mijn ommekeer
en af van gedachtes: nee, ik wil niet meer
Het eten en gewicht moet ook eens stoppen
kon ik die problemen maar wegschoppen
Elke dag vecht ik me kapot
ook al voel ik me nog net zo rot
Ach, ooit zal dit wel over zijn
weg van alle pijn
Ik wacht nog elke seconde op die tijd
maar ooit zal het stoppen:
Die eenzame strijd!
Dit gedicht heb ik gemaakt toen ik in een kliniek zat vanwege anorexia en die nu nog steeds geld. Iedereen heel veel sterkte die met dezelfde problemen worstelt. Ik denk aan jullie.
-xxxx-jes