Ik zie je nog steeds liggen op de vloer,
je ogen waren verstard maar,
je mond lachte...
Je keek alsof je blij was om van deze
wereld en van mij, verlost te zijn.
Ik weet dat die blijdschap door mij komt...
Ik was zo diep verzonken in mezelf dat ik
niet zag wat er met jou gebeurde...

Terwijl ik me steeds maar afvroeg hoe
het zou voelen om te sterven en
van dit leven en jou verlost te zijn,
hoe je zou reageren als ik daar dan
uiteindelijk, na veel nadenken en
piekeren, zou liggen, hoe
gelukkig ik zou kijken en hoeveel
spijt je zou hebben
van alles wat je me had aangedaan,
ben ik vergeten me af te vragen hoe
het zou zijn als de rollen omgekeerd waren.

Zo vaak dacht ik dat het je allemaal niet kon schelen,
zo vaak, was ik verkeerd...