Ik vertrek naar buiten, draai me om vraag een laatste keer als je niet mee wil, je kijkt voor je uit een sigaret in je linkerhand dreigt haar assen op je bed te verliezen.
Je wil wel, ik zie het, maar je kan niet, je ogen veraden hoe graag je wilt, maar je lichaam kan niet meer mee.
Je voeten kunnen niet lang wandelen, je ogen blijven niet lang open,
DRUGS!! het maakte je kapot, het heeft van jou een oude man gemaakt, en toch ben je nog maar net volwassen.
Het spijt me dat je niet mee kan, het spijt me dat je de nacht moet missen, en ik dank je dat je niet mee kan, ik dank je dat ik je heb, zonder jou was ik niet wie ik nu ben.
Je bent mijn voorbeeld, je laat me zien wat ik niet wil worden, jij zort voor mij, zorgt ervoor enkel met je ogen die dichtvallen, dat ik nooit naar drugs verlang, dank je en het spijt me.
Onze auto vertrekt, ik zie het witte gordijn verschuiven, je kijkt ons na, Het spijt me dat je het niet kan laten.

Een bezorgde vriendin die zeer veel om je geeft.