Onzekerheden spelen parten
De maan staat hoger dan de hemel reiken kan
Vanbinnen gaat het weer mis
Spinnende emoties kerven in het hart van de liefde
Machteloze draden omheen de gedachte der genade
Materie botst, de geest lacht
Ik heb een veilige thuishaven voor mijn gedachten gevonden
Een immense rust rondom een stralend licht
Ik zou het niet willen verliezen
Een zalige vloed van tranen stroomt in de rivier der wijsheden
prikkelende gedachten brengen me van stuk
maar bouwen de muur van intuïtie steeds hoger
Ik kan er haast niet meer over kijken
Ook in deze goedheid zat een verval
Eigen gecreëerde rotting van het mooie
Verdamping van gouden harmonie
ontwikkeld in het warmste deel van het hart
Ingevlochten vragen en eisen maken de toekomst ondergeschikt aan de wil
Een last uit mijn eigen zorgen
Een last die ik liever niet meedraag
omdat het een spiegel is die reflecteert naar mijn wereld
Niet weer...
even niet...