het is uit me leven is wat ik dacht,
maar hoe hard ik ook probeer hoe hard ik ook was,
ik krijg het vuil niet van me handen af,
weer een slapeloze dag,
een verwaarloosde nacht,
ik word gek van het gewacht,
ik wil dat ik het pak,
het heft in eigen hand,
ik weet dat het niet kan,
dat het niet mag,
maar met jou in de situatie verlies ik wilskracht,
word niet meer logisch door me nagedacht
ik mis je en dat is niet goed voor me,
ik zeg het tegen je en je hoort me,
je reageert niet op m'n uitende woorden,
stil en kil... net als het koude noorden
ik begrijp je niet je kijkt me aan,
zo liefdevol, respectvol,
alsof je voor me zou willen gaan,
elke keer, lachen we weer,
maar alsnog is het niet waar,
ik hoor het je nog zeggen: "we horen niet bijelkaar"
alleen gaf je geen reden,
ik wil het gewoon weten,
dan kan ik weer verder leven,
met minder onzekerheden,
die rare spanning die ik tussen ons ken kunnen vergeten
ik kan het gewoon niet geloven,
elke keer als ik diep kijk in je ogen,
zie ik dat ik op een of andere manier door je word bedrogen,
ik word te vaak door je voorgelogen
je zegt dat je niet meer tegen me liegt,
maar yo die shit geloof ik gewoon niet,
zeg nou maar waarom je me verliet,
oprotten met die zin: "ik ben niet meer verliefd"
je weet dat dat niet de reden is,
want verliefdheid voor mij is niet hetgene wat ik in je ogen mis,
ik weet zeker dat ik me daarin niet vergis...
wat ik niet weet is dus de echte reden,
die ik dus wil weten....