De kans op een zorgeloos leven
wordt niet weggegeven.
Elke dag opnieuw weer die strijd
wanneer word je van gedachten bevrijd?
Al zo jong beschadigd voor het leven
wat heb ik anderen nu nog te geven?
Elke dag weer die pijn
hoe lang zal dat nog zo zijn?
Ik weet wel, mag niet klagen
en veel meer dan nu mag ik niet vragen.
Waard ben ik het echt niet
bezorg iedereen verdriet.
Ach ja, ik weet wel hoor,
uiteindelijk ga je toch maar door.
Genoeg redenen te bedenken waarom
voel me nu gewoon zoooo stom!
Je ziel op z'n diepst laten vernielen
constant gedachten op de hielen.
Het jaagt je op en haalt je in
waar vandaan haal ik toch weer die zin?