(.....)

-"We are the all singing, all dancing, crap of the world."(.....)

-Dat is het verschil tussen jullie en een goeie band zoals Radiohead;
zij kunnen kleine dingen een grootsheid geven die toch ook klein blijft.
En jullie maken grote logge misbaksels van wat eigenlijk klein wil blijven.
(.....)

-Radiohead is een instituut nu
voor alles dat stil wil blijven
maar toch wil bestaan in het leven.
En ik riep naar mijn nieuwe Engel
want de laatste verdween alweer
en ik weet dat ze niet willen blijven
voor langer dan een week
De afspraak is samen reizen
naar een paar zonsondergangen
en stil willen blijven snachts
en als het allemaal stil is
en net doen alsof we bij niemand zijn
gaat ze, wijzend, met de volgende in zicht,
weg. (with no alarms and no surprises)(.....)

-"We are the all singing, all dancing, crap of the world."(.....)

-Hoe eenzaam of zij was, dat konden zij niet zien
een kind dat niet meer zeggen kon...
Hoeof zij er alleen maar was en hoeof
woordenloos zij hoopte gezien te zijn.
-Hoe verlaten of zij sliep, dat konden zij niet zien
ze wilde alleen nog maar ergens zijn
waar ze gewoon ergens kon zijn
en in haar hoofd speelde ze de afstand tot de wereld
in haar hoofd was ze op haar best
maar hoeof het in het hoofd bleef spelen
dat liet ze niemand zien.
-dat ze, daar, naar de keuken
liep om opgetogen moeder iets te vertellen,
maar dat het aan de rok trekken, en het 'mamma, mamma'
geen ingang gaf.
Nu zit ze aan tafel en kijkt naar de keuken
terug denkend aan die momenten
stiekum een telepathie proberend van schoppen en weglopen.
(.....)

Van vroeger herinner ik mij maar één droom. Dat is eigenlijk de enigste droom
die ik me kan herinneren van vroeger, misschien ook omdat dat een droom was
die alsmaar terug kwam...ik denk dat ik hem door de jaren heen wel vaker dan
dertig keer zeker gedroomd heb. (en waarschijnlijk nog veel vaker)
Ik ben daar weleens aan terug aant denken nu ik de laatste 2 jaar game.
Want in die droom was er altijd maar één reeks van beelden,
altijd maar in diezelfde sfeer:
Ik bevind mij op een oorlogsslagveld, bezaaidt met krater holen, betonnen bunkers,
houten hekken, tot schrot geschoten struiken, boompjes en mensen.
Ik bevind mij daar al rennende, al zoekende naar een veilige plaats op,
en ik blijf mij verplaatsen omdat ik telkens personen ontwaar
die mij willen afslachten. Zo ren ik van bunker naar bunker,
van krater-gat naar krater-gat, met verwijdde ogen om mij kijkend, hevig
ademend, lichamelijk in volste paraadheid, alert op elke kleine beweging, elk geluid
en met mijn mitrailleur schiet ik mij een weg vrij als nodig...
Wakker wordt ik dan telkens, gewoon in een bunker springend, of
eruit schietend om weg te rennen.
Er gebeurd niets anders dan dat. De personen hebben geen gezichten,
ze hebben enkel een sfeer van vijandigheid.
-Met gamen is dit hetzelfde.
Je rent wat rond in de hoop niet beschoten te worden.
Je probeerd te overleven door ze voor te zijn, of je soms weg te maken.
Ik ben verslaafd aan dat gamen.
Ik ben echt zo dom als Niemand  zijn kan...!!!(.....)

-"We are the all singing, all dancing, crap of the world."

(.....)