Stoer, sterk, ik ben onkwetsbaar
nee, zo gaat het al een tijd niet meer
Maar telkens als ik even ween
dan lijkt het van 'daar gaat ze weer'
Is het nu niet logisch
dat ik zo mijn verdriet kan uiten?
Met gezelschap, zo eens af en toe een traan
eenmaal alleen, dan huil ik tranen met tuiten
Ligt het nu niet voor de hand
dat als iets mij diep vanbinnen raakt
is het dan zo abnormaal
dat dan even mijn geweten kraakt?
Het lucht echt op en doet zo goed
die kleine druppels elke dag
is het dan niet meer dan normaal
dat ik van jullie even huilen mag?