spiegel op mezelf
soms,
dan zit ik voor het raam
wolken verdwijnen langzaam
van voor de horizon
dan kijk ik 's avonds even omhoog
een zachte bries door m'n haren
het maanlicht in mijn oog
't is als een spiegel op mezelf :
donker, ver, onbereikbaar
mysterieus, een beetje raar
stil en sereen wachten
op wat opwelt uit mijn gedachten
de hand reikend naar het onbereikbare
dromend dat dingen anders waren
en tussen dat alles
soms maar heel even
fonkelen sterren als teken
van hoop en liefde in mijn leven
dan zit ik voor het raam
wolken verdwijnen langzaam
van voor de horizon
dan kijk ik 's avonds even omhoog
een zachte bries door m'n haren
het maanlicht in mijn oog
't is als een spiegel op mezelf :
donker, ver, onbereikbaar
mysterieus, een beetje raar
stil en sereen wachten
op wat opwelt uit mijn gedachten
de hand reikend naar het onbereikbare
dromend dat dingen anders waren
en tussen dat alles
soms maar heel even
fonkelen sterren als teken
van hoop en liefde in mijn leven
Reacties op dit gedicht
| Sheena: | Donderdag, januari 02, 2003 23:45 |
| wie zegt dat het een zij is, misschien ziet hij slechts zichzelf in de reflectie van het glas ... zijn innerlijk en das mooi als je er zo uitziet van binnen ;-) beste wensen Steven *knipoog* Sheen |
|
| kippi: | Donderdag, januari 02, 2003 21:16 |
| waar zit jij? in heaven?? on cloud nine? maar tis wel n heel lief en mooi gedicht! |
|
| *!_Joda_!*: | Donderdag, januari 02, 2003 19:33 |
| je verwoord hier een stukje ziel, sterren die hoop symboliseren, sterren en liefde... waar zit ze steven? waar zit ze? ^__^ |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Steven Vermeulen | 
|
|
| Gecontroleerd door: Cartooneke | ||
| Gepubliceerd op: 02 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||