Warchild 1
Ogen lijken te verkillen
Bij het kijken naar de dood
Als ze recht in de ogen van haar vader keek
Die zichzelf naar het hiernamaals schoot
Tranen rolde uit haar ogen
Toen ze keek naar de horizon
Waar ontploffingen hun werk deden
Wou ze zo graag dat het anders kon
Slenterend liep ze door de straat
Met haar popje in de hand
Toen ze haar klein broertje daar zag liggen
Onderbedolven
Dood… in het zand
Huizen vol met gaten
Door de kogels die vliegen in het rond
Als hun leven zoals ze eens herinnerde
Nu helemaal niet meer bestond
Alles lijkt zo vergaan
Op dit zo verlaten oord
Niemand die ze meer had van familie
Niemand die haar pijn nu nog hoort
Wachtend op die vrede
Wachtend op dat ene stukje moed
Maar een kogel doorzeefde haar gedachte
Als ze nu haar rust vind
in haar eigen bloed…
moonrise: | Vrijdag, januari 03, 2003 21:07 |
deze is ook prachtig! samen staan we sterk! liefs Evi |
|
M!epzz: | Vrijdag, januari 03, 2003 20:13 |
Prachtig mooi gedicht. Het is triest, maar het gebeurt | |
*Miranda*: | Vrijdag, januari 03, 2003 19:54 |
triest gedicht maar erg mooi schreven... Liefs, Miranda |
|
Iejoor: | Vrijdag, januari 03, 2003 19:36 |
Auw!!! Maar gelijk heb je...Het blijft triest...je sluit mooi aan, op mijn gedicht van warchild ;-) Teamwork zonder besef...;-) Chiara. |
|
wijnand.: | Vrijdag, januari 03, 2003 19:12 |
Beklemmend en een meesterwerk |
|
Auteur: The Slayer | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 03 januari 2003 | ||
Thema's: |