de angst
langzaam klink ik door in haar stem
uit het binneste der binnesten opgerezen
in haar ogen verschijnt een blik die ik niet ken
ook zei zijn mij beginnen vrezen
want ik ben het zelf
die in haar doorklinkt
ik doorbreek het gewelf
haar ziel voor eeuwig verminkt
als tranen glijd ik over haar wangen
als pijn laat ik me voelen in haar hart
liefst was ze weggekropen om nooit te worden gevangen
maar ze was te laat, voor eeuwig gevangen in haar smart
want ik ben het zelf
de angst die in haar doorklinkt
ik doorbreek het gewelf
haar ziel voor eeuwig verminkt
uit het binneste der binnesten opgerezen
in haar ogen verschijnt een blik die ik niet ken
ook zei zijn mij beginnen vrezen
want ik ben het zelf
die in haar doorklinkt
ik doorbreek het gewelf
haar ziel voor eeuwig verminkt
als tranen glijd ik over haar wangen
als pijn laat ik me voelen in haar hart
liefst was ze weggekropen om nooit te worden gevangen
maar ze was te laat, voor eeuwig gevangen in haar smart
want ik ben het zelf
de angst die in haar doorklinkt
ik doorbreek het gewelf
haar ziel voor eeuwig verminkt
Reacties op dit gedicht
| -* liesa *-: | Zondag, januari 16, 2005 15:25 |
| wauw.. ook al begrijp ik het niet helemaal, toch vind ik het prrrrachtig! :) | |
Over dit gedicht
| Auteur: lucka | 
|
|
| Gecontroleerd door: Frummel | ||
| Gepubliceerd op: 03 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||