Ik keek naar de sterren,
Ze blonken,
Voor mij.
Ik keek naar de sterren,
En droomde weg.
Weg van deze wereld,
Weg van deze pijn,
Weg van deze wereld,
Waar ik eigenlijk niet wil zijn.
Ik telde de sterren,
Maar raakte de tel steeds kwijt.
En moest steeds weer opnieuw beginnen.
Het enige dat bleef groeien was spijt.
Spijt dat ik weer ging hopen,
Dat ik opnieuw begon te denken dat het kon.
Terwijl ik wist dat die gedachte me weer zou slopen.
En ik wist waar ik aan begon.
Daarom is het denk ik beter,
Dat ik alles achter me laat.
Daarom is het beter,
Dat jij eindelijk mijn wereld verlaat.