De engel roept mea culpa
Ben ik echt de pastoor
die in een preekstoel
eindeloos gebeden prevel
waar de hoop en geloof
dat God het gebed beloont
overtuigend overdraag
aan hen die twijfelend
hun leven zien voltrekken
in onzekerheid verbonden
vertrouwen op zijn zekerheid
ik wil best de engel zijn
en mea culpa roepen
want beide zijn verbonden
als de duivel en de Heer
maar een pastoor
die jou bekeren wil
kan ik niet zijn
ik bezit niet meer woorden dan
ik ben de zonde en de waarheid
jij weet dat ik je gelijke ben.
05-01-‘03/23:58
Reacties op dit gedicht
| Frummel: | Maandag, januari 06, 2003 12:45 |
| Wauw zijn wij gelijke :), dan zijn we samen heel wat ;-).. Liefs, Frum |
|
| waterval: | Maandag, januari 06, 2003 02:38 |
| oef....een pastoor heeft een grotere beperking bij het schrijven van gedichten,....gelukkig hoef je dat niet te hebben....;-)) | |
| The Wizard Of Lightning: | Maandag, januari 06, 2003 02:14 |
| gelijk aan mij, hmmmm :o) | |
| Basje: | Maandag, januari 06, 2003 01:19 |
| toch wel mijn gelijke dus... fijn...moet ik weer een ander zoeken om tegenop te kijken:D Ach het praat wel makkelijker zo...;) maz Bas |
|
| Sheena: | Maandag, januari 06, 2003 00:08 |
| ..... gniffel .... in woorden en zonder klank begrijpen we elkaar allemaal ... slapende zijn we ziende blind, doch onderhuids lichten de signalen de zenuwen op ;-) somnambulisme Sheen |
|
