Eenzaam
Voorzichtig adem ik de koude lucht
Als ik de deur achter me dichttrek
Dapper probeer ik te zijn
Maar ik voel het lood in mijn schoenen
Als ik de wereld zachtjes tegemoet loop
Het serene ochtendlicht
De straten verlaten
Een allesoverheersende oorverdovende stilte
Even blijf ik staan en voel ik het bonzen van mijn hart
Ik sluit mijn ogen en voel mijn tranen branden
Met opgeheven hoofd vervolg ik mijn weg
Voetstappen klinken zwaarder dan ooit tevoren
Een ontzettende leegte bekruipt me
Als ik me nog even omdraai
En door het raam nog even naar binnen kijk
Een donker koud huis eens zo mooi
IJsbloemen op de ramen waar ooit warmte overheerste
Een groot kil bed waar het ooit zacht was tussen de lakens
Tot die dag dat jij die deur achter je dichttrok
En besloot om je eigen wereld tegemoet te lopen
Reacties op dit gedicht
| [zwarte engel]: | Zaterdag, januari 13, 2007 10:06 |
| ..triest ik hoop dat het nu beter gaat;) |
|
| Iejoor: | Dinsdag, januari 07, 2003 14:27 |
| Soms moet iemand een keuze maken in het leven, waar een ander onder lijdt... Wellicht, zal het niet kwaad bedoeld zijn, doch blijft het pijnlijk... Vind steun, bij de dingen die je wel heb. Lach het leven even toe, en let op de dingen die je bezit, waar je blij mee bent...dan houdt het je leven in evenwicht. Liefs, Chiara. |
|
| natascha joyce: | Dinsdag, januari 07, 2003 14:00 |
| Tja, ik weet niets anders te zeggen dat ik het gevoel herken. Maar leef verder, ooit komt er weer een ander! Kiss Natascha |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mirakels | 
|
|
| Gecontroleerd door: 260580 | ||
| Gepubliceerd op: 07 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||