als ratten knaagt het zich een weg
doorheen mijn denken, m'n verstand
ik weet niet meer wat ik zeg
ben elders aanbeland

ik had niet de minste keuze
het kwam zelf naar me toe
overleven is de leuze
vraag me af hoe ik dat soms doe

een duaal verlangen maakt zich los
golven, resonantie in mijn kop
wie daarboven won de tos?
en dan denk ik enkel: stop!

vandaag voel ik me goed
maar dat is niet hoe het moet
flatlinen moet je doen
en niet vliegen net als toen

verslingerd gooi me dan hier
en laat de deur nog op een kier
vochtige zwarte dieptes kondigen zich al aan
ik heb het al verstaan

een eeuwige beweging van op-en-neer
overvalt me telkens weer
kan er niks aan doen
gevaar voor het fatsoen

ik wil blijven waar de zon altijd schijnt
waar alle leed verdwijnt
waar tweeledigheid verkwijnt
en waar dus niets is wat het schijnt

als ik dan toch moet leven
mama, dan zeg ik je niet
had je me dit nu niet gegeven
want onze zielen zijn toch zo verweven


06/01/2003
Tristan Ratza