Als je naast me ligt en de illusies van vandaag rusten in je dromen. Als de pijn je weer eens te veel is geweest. En de wind weer door je hoofd waait. En alles vernietigd wat jou o zo bekend was.
Laat me dan, laat me dan vertellen over, vertellen over alles wat er tot nu niet tot deed.

Morgen vroeg, de tijd liegt de ochtend bij elkaar. Waar moet ik naar toe. Niet hier en ook niet daar.
Ben de acteur die de rol van de onbekende speelt.
De rest van de rollen waren al verdeeld.
Morgen vroeg. Zie je het zo zwart? Als de koffie die ik drink.

Ken je de stemmen en de gezichten die daar bij passen?
Sta je op met het verkeerde been om je weer eens te laten verassen?
Is het genoeg zo en laat je de tranen voor wat ze zijn?
Drink het glas, doe weer wat water bij de wijn.

De nacht houdt ons vast in een o zo bekend ritueel.
We zijn zo druk, maar het is in mijn hoofd waar ik me verveel.
Een beetje respect voor alles wat waar is en onterecht.
AL veroordeelt en berecht.
De nachtmerries vertellen nooit de waarheid. Alleen deze nacht die is echt.

Laat me je nog 1x vertellen, nog een keer vertellen wat het er eigenlijk tot doet.
Laten we de stap nog een keer maken. Deze nacht geeft ons net dat  beetje moed.
Sluit je ogen, Sta me toe om te dwalen door al die verwachtingen die je hebt .