ijs van verdriet zal breken
ooit zal ijs van eenzaamheid
op de zoute basisch van verdriet
smelten en zal eindelijk spijt
lang vastgeklampt, verlaten
een zonnestraal bereikt
wat verkleumd is door
verdriet, haat… leven
of toch hoe ge het bekijkt
want de zonnestraal die
zijn gouden blik werpt
is ook deel van het zijn
net als verdriet en pijn
seizoenen doorstromen ons hart
eens verkrampt door vriezen
dan weer ontvlamt in passie
dus laat mij u niet verliezen
omdat een koud seizoen nu passeren moet
op de zoute basisch van verdriet
smelten en zal eindelijk spijt
lang vastgeklampt, verlaten
een zonnestraal bereikt
wat verkleumd is door
verdriet, haat… leven
of toch hoe ge het bekijkt
want de zonnestraal die
zijn gouden blik werpt
is ook deel van het zijn
net als verdriet en pijn
seizoenen doorstromen ons hart
eens verkrampt door vriezen
dan weer ontvlamt in passie
dus laat mij u niet verliezen
omdat een koud seizoen nu passeren moet
Reacties op dit gedicht
| hadassah: | Zaterdag, januari 11, 2003 18:37 |
| al het ijs van elk pijntje en elk verdrietig gevoel zal ooit smelten, zal ooit vrolijk stroment water worden. zal ooit geluk worden. groetjes, hadassah |
|
Over dit gedicht
| Auteur: tim balthazar | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 11 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||