Zie ik betraande ogen in je lach

klinkt de radio mijn oren stuk

besef ik dat je op doornen loopt

je grimas koestert zo onwerkelijk

ontkennend diep je lijdensweg

je buigt mijn liefde af naar nergens

waren de klappen maar voor mij

mijn jaren zijn mijn wijsheid

heb de pijn van leven al ervaren

onverlaten die je roekeloos raken

als zij grenzen geen waarde geven

onzekerheid afreageren met geweld

moedig wil ik er tussen springen

‘wees verstandig en is dit nodig’

maar de groep bepaald mijn lef

druip af als lafaard voor mijn angst

bepalend is de groep die stoer is

door angst te indoctrineren met geweld

zijn er geen helden meer in leven

die trots met alle menselijke waarden

rechtvaardig bescherming brengt

bewustzijn van normen en waarden

gelijkwaardigheid is het wapen

kom onder mijn vleugels en vlieg.

11-01-‘03/12:06