Donkere streken, een nachtlandschap ontvouwd zich.
De penseel, als minstreel voor het canvas.
Blijken van vertrouwen tussen de wereld van inhoud, kleur en de wereld van het doek, het toneel.
Verzwaard door de hebzucht van het doek, zoekt zij gretig naar de aanraking van waterige beroering, de penseel zoekt zijn geliefde.....
Het moment, betoverd door de realiteit van de reine nacht, kiest haar tijd.....het doek wacht.
Gedompeld in creativiteit, verzwaard door de menging, sleept hij zich voort; de eenvoud naamgevende...de penseel.
Zachte, ondiepe stromen, zich schetsend op het dromerige doek....
Nadering van de lumiere, oh, hoe ik haar ook zo verafschuw.

Het doek is nog niet af!!

geef me tijd......

Duncan ;-))