Als een klein fragiel zeilbootje vaar ik over de oceanen

van het leven,

de wind neemt me overal met zich en mee laat me mooie

avonturen beleven.

Soms is het water kalm en vaar ik rustig in de warmte

van de zon,

waar het eindigen zal  " wie weet ", maar ik weet waar

het allemaal begon.

Ik ziet het leven met een minzame glimlach aan,

Ik laat me begeleiden door de sterren en de maan.

Op die eenzame reis kom ik dan plots een ander tegen

ook in een zeilbootje heel alleen,

en ze kijkt me met een glimlach aan als niemand

ooit voorheen.

We praten gewoon wat met elkaar,

ik zie naar elk klein gebaar.

Mijn hart is niet meer te bedaren, ik vraag haar stilletje

zullen wij samen verder varen.

En dan zitten we met twee zielen in één bootje,

dan ga we allebei voor die avontuurlijke tocht,

het leven waar ik al zolang naar zocht.

Maar dan wordt het plots weer heel donker,

zij verkiest om een andere route te varen ik moet ze laten gaan,

ik bent nu weer alleen met de sterren en de maan.

Tegen de woeste golven boks ik weer eenzaam op,

ook al weet ik "  ik kom terug aan die top".

Want de  hoop en de dromen blijven bestaan,

dat ooit op een dag er iemand zal zijn  die wel met mij 

samen wil varen,

om zo al de woeste golven te doen bedaren!