Voor jou rebecca...

Heb eigenlijk nog nooit de kans gehad eens echt met je te praten,
Daarom dat ik het op deze weg doe..


Soms zit ik voor het raam en staar naar buiten,
Probeer dan even de drukte hier uit te sluiten,

Dan denk ik aan jou,m’n zus waar ik toch verdomd veel van hou..

Als kinderen waren we niet echt aan elkaar gehecht,
We maakten ons moeder en elkaar stapelgek,

Maar nu zovele jaren zijn voorbij gegaan,
En noodgedwongen blijf ik er bij stil staan,

Zomaar uit het niks is jouw ziekte gekomen,van vandaag op morgen,

Kliniek in,opereren,bestralen,niemand die begrijpt waar jij die kracht blijft halen....

Was het waar of was ik aan het dromen....
Maar dit is nu de harde realiteit......vroeg of laat ben ik je kwijt...

Ik zie je strijd,je pijn je lijden,
Voel me zo machteloos bij tijden,

Als het mij al zo raakt,wat doorsta jij dan niet?
Maar sterke rebecca toont geen verdriet.


Je weet meer dan dat je me zegt,
Maar men lieve zus,dat is jouw recht...

Kan je niet dwingen de waarheid te zeggen,
Maar zal me bij jou beslissing neer leggen,

God ja,dat doet verdomd veel pijn,te weten waar ik en men
Kinderen zo van houden,het er spoedig niet meer zal zijn......

Toe zus praat met mij,wil er zo graag nog eens echt voor je zijn..

En zoals ronny het heel subtiel zegt”alles geven,het is de laatste keer”....

Ik hoop dat er nog veel van die laatste keren mogen zijn,
Wij samen,lachen,dansen,chatten,dat voelt goed dat is fijn..

Maar rebecca aub........praat met mij,laat me niet achter met vragen,
Want na het heengaan van men kind en men vader weet ik,
die vragen zijn het zwaarste om te dragen

Je zei me”pa die wil niet langer wachten,ik ga naar hem toe,..dit jaar..”

Als dat je wens is zal ik het respecteren,dit is jouw keus,jouw leven...

Ik probeer er de positieve kant in te zien,ook al is het zwaar,
Maar als je toch gaat,dan heeft viona een pracht van een moeder dit jaar...

maar nu ben je nog hier,dus wil ik genieten van wat ons nog rest....
dus aub....open je hart,laat me binnen,niet alleen in het plezier,maar ook in je pijn wil ik er zijn...

ik heb geaccepteerd en begrepen,maar ik blijf toch hopen dat heel misschien je hier nog wat langer
mag zijn en leven.......

je weet het wel,maar ik zeg je het toch nog een keer...uit het diepste van m’n hart..”zus..ik hou van je”

in men gedachten en van ver..hier een dikke knuffel en kus,van je kleine zus...

liefs,san