Even een moment...
een moment van angst,
een moment van pijn,
een moment van wanhoop.

Een moment, tussen de vele anderen...
een moment, dat voor anderen misschien niet bestaat.
Het moment van mijn pijn,
het moment van mijn haat,
het moment van gillen en schreeuwen in stilte,
niemand die het hoort, niemand die het ziet.

Het moment na het avondeten.

Het moment van zelfhaat,
het moment van schuld,
van pijnlijke woorden...
onzichtbaar in mijn hoofd.

Het moment dat die ander het even van mij overneemt,
die ander overheerst...
ik eet, terwijl die ander uit alle macht protesteert,
ik eet, want ik wil gelukkig worden.
Maar die ander zal ik eerst moeten overwinnen.

IK ben wel sterk, ik hou wel vol...
ik geef me niet zo snel gewonnen.

Alleen na het eten, dan moet ik het laten afweten,
want dan ben ik niet de sterkste.
Soms, soms is het zo dat ik het mezelf niet kan vergeven...
niet vergeven dat ik eet.
Dan 'draai ik het filmpje als het ware terug',
ontneem ik mijn lichaam dat wat ik er net met veel moeite in heb gekregen.

Schuld, schaamte over het tafereel, ja, dat ken ik...
pijn aan m'n keel, pijn van het geweld dat ik met m'n vingers afdwing.
Maar het moet, is soms onvermijdelijk...

Toch wil ik het niet opgeven, deze dag geef ik me niet gewonnen...
ik hoor die ander razen in m'n hoofd,
ik voel de haat tegevover mijn lichaam.
Maar mijn vingers weigeren te doen wat die stem me beveelt,
vandaag niet!

Wat zal de dag van morgen brengen?
Zal ik ooit weer zoals voorheen mijn lichaam respecteren?
Wanneer neemt die ander het niet meer over,
op dat moment,
Het moment na het avondeten...

xxx Liefs van vlindertje xxx