Zeven zonnen
Zeven zonnen
Zie schimmen in de ochtendnevel
Gebroken woorden schemeren achter het rookgordijn
Verwonderd hoe ze daar als schilderijen zijn
Abstracte vlakken van rode wijn
De vermiste wereld van de pijn
Zeven zonnen die hier in het midden staan
De zin om bronstig in liefde verder te gaan
Laat de voorzichtigheid als de waan
Want ik wil leven met alles op en aan
Zal klieven door het lijden
En mij voor immer aan het echte wijden
Al moet ik levens lang mezelf bestrijden
Eens zal de mens bevrijden
Zie schimmen in de ochtendnevel
Gebroken woorden schemeren achter het rookgordijn
Verwonderd hoe ze daar als schilderijen zijn
Abstracte vlakken van rode wijn
De vermiste wereld van de pijn
Zeven zonnen die hier in het midden staan
De zin om bronstig in liefde verder te gaan
Laat de voorzichtigheid als de waan
Want ik wil leven met alles op en aan
Zal klieven door het lijden
En mij voor immer aan het echte wijden
Al moet ik levens lang mezelf bestrijden
Eens zal de mens bevrijden
Reacties op dit gedicht
| Laurens Windig: | Woensdag, februari 12, 2003 14:41 |
| Als ik gedichten voor mijzelf ga voordragen neem ik beslist de jouwe. | |
| free: | Zaterdag, januari 18, 2003 16:43 |
| jaaaaaaa daar kom ik op af natuurlijk ;) 7 nog wel! n bijzonder nummer 't mijne de zegewagen en dan nog dit gedicht 3x raak! mooi gunther liefs free |
|
Over dit gedicht
| Auteur: gunther vandenberghe | 
|
|
| Gecontroleerd door: maneschijn | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||