Gesprekken met mezelf
Grijze tinten bepalen de ongerijpte weerspiegeling
van een beschamend zwart-wit oordeel waarin nuances
verdrinken in een modderpoel van medelijden
Uitzichtloos had nooit deze draagkracht waar
een meedogenloze zondvloed van zelf
geïnduceerde gedachtenvlucht het bekende doolhof bereikte
Niet aflatende regen van muizenissen bezoedelen
kwetsbare vleugels en dwingen tot een vrije val,
wie zal breken?
Waar is de weg,wat is de weg?
Ver weg van mijn zelfgeleerde hulpeloosheid...
van een beschamend zwart-wit oordeel waarin nuances
verdrinken in een modderpoel van medelijden
Uitzichtloos had nooit deze draagkracht waar
een meedogenloze zondvloed van zelf
geïnduceerde gedachtenvlucht het bekende doolhof bereikte
Niet aflatende regen van muizenissen bezoedelen
kwetsbare vleugels en dwingen tot een vrije val,
wie zal breken?
Waar is de weg,wat is de weg?
Ver weg van mijn zelfgeleerde hulpeloosheid...
Reacties op dit gedicht
| blommeke: | Zaterdag, januari 18, 2003 23:07 |
| ja inderdaad het is even op je gemak lezen dit, en de woorden door laten dringen,het geeft zo wel de manier weer waarop je tegen jezelf praat,....denk ik ;-)) blom |
|
| maneschijn: | Zaterdag, januari 18, 2003 18:10 |
| wauw! ik moest he twel een paar keer truglezen, maar ... WAUW! liefs x maantje |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Diablo | 
|
|
| Gecontroleerd door: bevertje | ||
| Gepubliceerd op: 18 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||