Vanaf het eerste moment toen ik je zag wist ik dat jij de ware was.
Niemand kon genoeg kwaad over je zegge om mij ervan te overtuigen dat je niks voor mij was.
Ik was betoverd door jou!
Je was zo onweerstaanbaar dat ik het uiteindelijk toch wou proberen.
Al 5 maand bestaat men leven uit ups en downs die beslist worden door jou!
Soms ben ik intens gelukkig door die ene lieve lach die je me gaf, of een klein woordje als hallo zei!
Soms ben ik dan zo verdrietig omdat ik de moed dan gewoon verlies en niet weet wat te doen.
Maar toen kreeg ik de moed en vertelde je alles en stelde die ene vraag die me zoveel angst in boezemde: Kan het ooit iets worden tussen ons?
Ik kreeg een behoorlijk antwoord" niet echt NEE maar eerder zoiets van NU niet, misschien later!
Ik vroeg me af waarom later? maar het werd me al snel duidelijk het was die voze KAKleeftijd die het steeds verpest.
Ik was en ben er nog steeds kapot van omdat mijn liefde voor jou niet kan doven,
ik weet zeker dat jij die ene persoon bent voor mij, die persoon die iedereen wil tegenkomen!
Ik voel me zo ongelooflijk goed bij jou, ik kan fantastisch met je babbele, we bellen vaak uren aan een stuk en dan nog is het die hartverscheurende NEE die ik te horen krijg.
Maar jij beslist niet met je hart maar met je hersens wat mij zoveel pijn doet!
Ik vraag me af waarom we niet samen kunnen zijn??
Ik hoop dat er een dag komt wanneer je zal inzien dat het wel iets kan worden of dat je het tenminste wilt proberen!
Ik weet dat we zo verschillend zijn maar is dat niet net het spannende en zo aantrekkelijke??
Volgens mij wel.
Ik vraag me af wanneer de liefde mij oprecht gelukkig zal maken?
Geen afwijzing meer maar gewoon de woorden"ik zie je graag!
Ik snak naar die woorden heb nog nooit zo hard naar iets anders gesnakt dan deze woorden!
Of ik ze ooit te horen zal krijgen weet ik niet omdat ik deze woorden van jou wil horen,
mijn liefde voor jou valt niet te doven!
Ben je dan echt totaal gevoelloos voor mij??