"Ik ben niet slecht..."
"Ik heb geen redenen om me schuldig te voelen..."
"Ik ben niet dik..."
"Ik word niet dik..."
Dit waren de woorden die ik vanavond uit wanhoop op mijn hand schreef...
Woorden om me door het moment aan tafel heen te slepen.
Wonder boven wonder hielpen ze...
telkens lazen mijn ogen het weer,
keer op keer,
de tekst op mijn linkerhand.
Die stem kreeg geen kans,
anorexia kwam er niet tussen,
want ik bleef de woorden herhalen,
steeds opnieuw en opnieuw.
Maar toch, nu de woorden zijn vervaagd,
de inkt weer bijna verdwenen is,
nu komt hij dan toch nog terug,
om mijn avond alweer te verzieken.
Ik ben weer bang,
ik voel me weer schuldig,
ik voel me opnieuw slecht.
Weer haat ik mijn lichaam,
weer vervloek ik mezelf,
om het feit dat ik iets doe wat menselijk is.
Opnieuw haat ik mezelf,
opnieuw vervloek ik mezelf,
om het feit dat ik at.
16 jaar ben ik nu,
maar wat voor een leven?!
Ik leef voor de weegschaal,
ik leef om te lijnen,
mijn gedachten zijn bij voedsel,
bij calorieen, bij vet.
Ik leef voor de spiegel,
voor een glimmend stuk glas,
in mijn hoofd leeft dat ene,
dat alles verpest.
Het bepaalt mijn leven,
nu mijn hele jeugd.
het duurt zo lang,
het kost zo veel,
zoveel kostbare jaren...
Ik wil niet meer,
het moet stoppen,
ik kan het niet meer opbrengen,
dag en nacht worden beheerst.
Anorexia Nervosa,
de naam van mijn ziekte.
Gek...
gek, dat het een 'ziekte' is.
Het klinkt raar:
'ik ben ziek'...
Maar als het echt een ziekte is,
gaat het dan ook ooit weer over?
Ik ben zo moe,
ik doe mezelf zoveel pijn,
met dit leven,
dit anorectische leven.
xxx Liefs van Vlindertje xxx