De gevoelens van mijn "zusje"


Soms, dan vraag ik me af waarom mijn ouders zo raar praten.
Ze zeggen dat ik niet mag lachen, omdat me zusje zich dan aangesproken voelt.
Misschien, heeft ze dan het gevoel dat we haar even vergaten.
Maar ik kan niet goed omschrijven wat ze bedoelt.

Mijn ouders zeiden, dat ik minder opmerkingen naar haar moet maken.
Want mijn ouders zijn bang dat ze rare dingen gaat doen en denken.
De woorden die mijn ouders zeiden, kunnen mij erg raken.
Ik dacht mijn ouders moeten dan maar weer meer aandacht aan haar schenken.

Soms, word ik jaloers van de aandacht die ze dan krijgt.
Ze zeggen dat ze te goed en te lief is voor alle mensen.
En dat ik juist meer een egowist ben, en ik voel me dan erg bedreigt.
Laten word er gezegd dat ze het niet meenden, maar voor haar daar door een betere toekomst misschien kunnen wensen.

Ik denk dat ze bang zijn, dat mijn zusje uit is op andere dingen.
Dingen die in haar hoofd spoken om te doen, dat ze het leven niet meer aan kan.
Maar ze snappen niet dat het ook moeilijk voor mij is, om me door die rakende woorden te wringen.
Maar ook zei kan mij uitschelden of de grond intrappen, daar overal kan zei er net zo veel van!

Ze heeft een leuke klas, maar echt veel vrienden heeft ze niet.
Ik voel me rot als ze in het weekend niets te doen heeft, en ik ga naar de stad.
Soms, vraag ik me af of ze dat er ook om heeft ‘verdriet’.
Dan vraag ik me af of ze ook wel plezier heeft gehad.

Soms, heb ik het er wel met haar mee te doen.
Maar ik voel me soms ook erg alleen of een beetje buitengesloten door het gezin.
Ik kan er niets aan doen dat ik me erger om haar eten, ze kan niet eten met fatsoen.
Het proberen niet te reageren is misschien een begin.

Ik wil weten wat er door haar hoofd soms omgaat.
Is dat alleen maar liefde of is dat toch veel meer haat.
Ik wil haar geen verdriet doen, en ook mij van mijn goede kant laten zien.
Toch vraag ik me ook wel eens af, of ik als we over haar aan het praten zijn, de aandacht ook verdien.

Ik wil dat me zusje een heel fijn leven lijd zonder haat en zonder pijn.
Zonder pesten, want ik weet dat is zeker niet fijn.
Ik zal proberen minder tegen haar te snauwen en haar meer complimentjes te geven.
En kijken of we samen nog heel wat leuke dingen kunnen beleven.

Ik zou willen dat ik niet altijd rekening hoefde te houden met wat mijn zusje voelt.
Ook dat ik kan lachen waarneer ik wil, zonder dat zei denkt dat we haar uiten zitten te lachen.
Want niet al mijn grapjes zijn zo verkeert naar haar bedoelt.
Nu hopen maar, dat ze weer vrolijk door het leven zal kunnen zigzaggen!