De tranen die ik nu over me wangen voel glijden,
komen alleen door jou, door de leegte en schaamte.
En het gevoel om niet te weten hoe je je moet voelen.
Moet ik het speciale gevoel beschouwen als wederzijds,
of is er niet eens sprake van een "ons" gevoel.
Hoe heb je zo kunnen spelen met het deeltje,
dat je veroverd hebt in mijn hart.
Steeds maar weer dag-in-dag uit,
kom je door mijn gedachten heenflitsen.
Maar vooral de avonden nadat je me weer hoop hebt gegeven.
Heb je me die avond echte liefde getoond,
of was het gevoel van "het spel" weer komen opdagen.......