Gisteren was een vreemde dag
ik voelde me slecht
alsof ik door een donker bos liep
op zoek naar een licht om me de weg te wijzen..
Maar ik zag niks.
Ook niet dat lichtje dat boven in de hemel zou moeten schijnen, scheen niet.
Had ik het zelf uitgeschakeld?
Of liep ik gewoon geblinddoekt rond?
Tijden die avond liep ik voorbij de plaats waar ik 2 jaar geleden in elkaar zakte..
Ik zag mezelf nog altijd liggen
opgerold,
mijn armen om me heen geslagen om mezelf te troosten,
daar er niemand was,
die kon begrijpen waar ik was.
Ons zwijgen ligt me echt zwaar
Maar ik ben geen zieligaard,
ik kan koppig zijn,
hard zijn voor mezelf
Het is alsof ik mezelf dump en wegstap van een stuk van mijn karakter dat ik sommige momenten echt haat.
En dan word ik kwaad,
verdrietig,
radeloos
en dan moet ik de tranen bedwingen maar ik weet niet of ik dan moet lachen of wenen..
Ik kan dan echt niet meer met mezelf overweg en hoop dan maar op 1 klein dingetje,
1 teken,
1 berichtje,
dan voor mij verlossing betekent:
* slaapzacht x *
en ik smelt weg...
ik lach terug
en ik slaap zacht.
Maar niets kan tippen aan eventjes in jouw ogen te mogen wegzinken, al is het maar voor 2 seconden.
Want dat zijn dan 2 seconden die ik voor altijd meerdraag,
een herinnering die niemand me kan afnemen.
Deze test kan ik niet aan
ik ben zo hard gebuisd als het op jouw aankomt
en ik hoop echt dat dit gevoel veranderd,
dat jij me wilt
want dan ben ik compleet.
Ik weet het,
ik snap ook niet waarom ik me weer in deze positie zet.
Ik voel me echt als een cocktail
vanalles tesamen,
doorelkaar geschud,
rood van kleur,
geserveerd met een vleugje melancholie.
Maar deze is niet te koop,
maar jij kunt em krijgen
gratis en voor iets,
jouw hart