soms...
Soms,
ben ik gewoon
droef vanbinnen.
Plots,
heel stil, 'n brok emotie.
Weet ik niet
wat te beginnen,
welk gezicht
ik in de spiegel zie.
Waar zijn je armen,
m'n man?
Spreek zachtjes in mijn oor.
Wieg me tot ik huilen kan,
... bij jou vind ik
geen gehoor.
Soms,
kan ik blijdschap
niet bedwingen.
Plots,
een bloem, een groet.
Wil ik dansen, springen, zingen,
al wat gek is
doet dan goed.
Waar zijn je armen,
m'n man?
Hef me hoog in de lucht.
Dans met me tot je zweven kan,
... ik stoor je
en je zucht.
Reacties op dit gedicht
| Gioi: | Dinsdag, januari 28, 2003 12:40 |
| Mooi gedicht... En ergens blijft bij mij dat gevoel van Oeps heel erg aanwezig. |
|
| tim balthazar: | Maandag, januari 27, 2003 20:27 |
| heel mooi eenzaamheid is leeg en moeilijk te vullen maar ooit zal licht veel groetjes tim in de kamer stralen |
|
| Erna Muermans: | Maandag, januari 27, 2003 20:12 |
| heel mooi beschreven die eenzaamheid zucht.... Erna |
|
| sheren: | Maandag, januari 27, 2003 19:07 |
| ~mooi~ Liefs, sheren |
|
Over dit gedicht
| Auteur: lani | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 27 januari 2003 | ||
| Thema's: | ||