Vanaf het begin voelde het goed
ondanks de afstand en het verleden
we hadden voor elkaar gekozen
we wilden samen verder

Onze liefde was intens maar o zo broos
eerst had ik hierover veel twijfels
of dit allemaal goed zou gaan
jouw liefde voor mij gaf de doorslag

Totdat jij mij begon te negeren
vertwijfeld gaf ik mezelf de schuld
maar ik was je dochter's angst vergeten
zij wil immers haar papa niet kwijt

Terwijl mijn twijfels eindelijk wegvloeiden
verbrak jij ineens alle contacten
daarbij zei jij nog 'voorlopig'
maar is dit niet het begin van het einde?

Hoewel we veel om elkaar geven
kan onze liefde die angst overwinnen
krijgt onze liefde nog een kans
of moet ik het gewoon maar opgeven???