Machteloos,
Hulpeloos,
Is het waar?
Het voelt zo raar.
Net of herinneringen zijn niet echt,
en of ik tegen mezelf vecht.
Wie wil dit nou zien,
en geloven ook nog bovendien.
Je eigen ouders die jou pijn doen,
nee stop nou niet doen...
ik wil van jullie kunnen houden,
het is toch dat jullie voor me zorgen zouden?
Waarom zijn jullie zo gemeen?
Waarom voel ik me zo alleen.
Machteloos, opgesloten in mezelf...
soms 31, soms 6 soms 11,
ik wil gewoon zijn zonder pijn,
met herinneringen die zijn fijn...
dat is blijkbaar een te groot verlangen,
kon ik die beelden maar vervangen...